Nissan Micra trzeciej generacji, oznaczony symbolem K12, pojawił się na rynku w 2002 roku i był produkowany przez osiem lat. To małe, miejskie auto, które miało podbić serca kierowców prostotą obsługi i ciekawym wyglądem.
Micra K12 wyróżnia się okrągłą stylistyką, która do dziś budzi emocje – jedni ją kochają, inni krytykują. Auto występuje w wersjach trzy i pięciodrzwiowej, rzadziej spotykany jest kabriolet C+C z twardym, składanym dachem.
Pod maską Micry zamontowano głównie niewielkie, oszczędne jednostki – benzynowe – od najmniejszego litrowego silnika po jednostkę 1.6. Najpopularniejszy jest model z silnikiem 1.2 – dynamiczny w jeździe miejskiej, a przy tym ekonomiczny. Wersja z silnikiem diesla zawiera jednostkę 1.5 dCi, pochodzącą od Renault. Jest to silnik oszczędny, bywa jednak problematyczny przy większych przebiegach – jest też wrażliwy na jakość paliwa).
Skrzynie biegów występują w wersji manualnej i automatycznej (w tym bezstopniowej CVT).
Zaletami Micry są: zwrotność – idealna do miasta – łatwo zaparkować, zwrotność – świetnie radzi sobie w ciasnych uliczkach i oszczędne silniki – szczególnie benzynowe 1.2.
Bogate wyposażenie (jak na małe auto): klimatyzacja, elektryczne szyby, także karta zamiast kluczyka w niektórych wersjach.
Wadą pojazdu jest przede wszystkim podatność na korozję (szczególnie podwozia i tylnej klapy). Nie każdemu też przypadnie do gustu stylistyka auta, także jakość wnętrza z trzeszczącymi plastikami, które szybko się zużywają.
Micra trzeciej generacji była produkowana m.in. w Sunderland w Wielkiej Brytanii, a także w fabrykach Nissana w Japonii i Indiach (w zależności od rynku, na który była przeznaczona).
Nissan Micra K12 to typowe miejskie auto – małe, proste w obsłudze, tanie w eksploatacji. Idealne dla kogoś, kto szuka niedrogiego samochodu do codziennych dojazdów, ale nie oczekuje sportowych emocji ani luksusów.
Opr. i fot. Paweł Kubacki (CG)